Powszechnie wiadomo o tym, że dźwięk to nic innego, jak fala rozchodząca się w linii prostej w określonym kierunku. Wiadomo także i to, że falę taką można zapisywać – analogowo lub cyfrowo – a następnie odtwarzać. Sygnał monofoniczny to najstarsza i najpowszechniej w przeszłości stosowana forma zapisywania dźwięku. Można w nim zawrzeć pełne pasmo częstotliwościowe, chociaż nie jest on w stanie odtworzyć w pełni przestrzenności nagrania; mimo to do jego odtwarzania w zupełności wystarczy tylko jeden przetwornik akustyczny, czyli głośnik. Nie ma sensu odtwarzanie sygnału monofonicznego na jakimkolwiek systemie stereo, bowiem w takim wypadku otrzymamy efekt przypominający nieco pojedynczego dźwięku zawartego w środkowym punkcie umieszczonym pomiędzy głośnikami. Z tego też powodu większą popularnością cieszy się aktualnie sygnał stereofoniczny, czyli taki, który obejmuje zapis na dwóch kanałach – lewym i prawym.
Główną jego zaletą jest fakt, że w jego przypadku nawet za pomocą prostego systemu stereo można w ciekawy sposób odtworzyć przestrzenność nagrania – pozorne źródło dźwięku znajduje się tutaj na płaszczyźnie dwóch stron. Dźwięk nie dobiega tutaj tylko z jednego źródła; dzięki zastosowaniu dwóch głośników można uzyskać ciekawy efekt przestrzenny. Teoretycznie słuchacz powinien znajdować się dokładnie w obrębie głośników, ale jeżeli nagranie zostało zrealizowane we właściwy sposób, to można ominąć ten wymóg. Oczywiście, wyższa jakość zapisu dźwięku stereo przekłada się na jeszcze lepsze efekty. Dobrej jakości sprzęt stereo pozwala nam usłyszeć dokładne źródło dźwięku na płaszczyźnie lewo-prawo; określa również odległość słuchacza od źródła dźwięku oraz wysokość, na jakiej się znajduje.
Kolejnym etapem w rozwoju tej branży były lata 90. Rosnące możliwości technologiczne sprawiły, że coraz większą popularność zaczął zdobywać dźwięk surround, czyli taki, który nagrany jest na większej liczbie kanałów niż dwa. Technologia ta nie jest jednak tak młoda, bowiem pierwsze próby z takimi rozwiązaniami miały miejsce już w latach 40. Ówczesne możliwości nie pozwalały jednak na pełne wykorzystanie tego typu rozwiązań, a duże koszty ewentualnych badań rozwojowych sprawiły, że na pewien czas zanikło wszelkie zainteresowanie czymś takim. Pewnym etapem w rozwoju tego rozwiązania były lata 70, kiedy na jakiś czas pojawiły się nagrania kwadrofoniczne, czyli takie, gdzie przednie kanały stereo były wspomagane również przez tylne. Niemniej jednak technologia ta posiadała sporo wad, przez co nie weszła do powszechnego użytku.
Trzeba było poczekać ponad dwie dekady, aby stale rosnąca popularność systemów kina domowego przyniosła ponowny wzrost zainteresowania tego typu rozwiązaniami. W większości przypadków dane kanałowe są tutaj kodowane cyfrowo; obejmują 5.1 kanałów, czyli lewy, prawy, centralny, lewy tylny, prawy tylny oraz LFE. Niekiedy spotykany jest także układ 6.1 w którym dodatkowo obecny jest również środkowy tylny głośnik, oraz 7.1 w którym dostępne są dwa boczne oraz dwa tylne kanały. Tego typu systemy na początku XXI stulecia zdobyły fanów sprzętu audio na całym świecie. Niestety, z tego powodu powstał dość nieprawdziwy mit mówiący o tym, że dźwięk wielokanałowy zawsze oferuje o wiele wyższą jakość – nie w każdym przypadku jest to jednak prawda.
